Var þá Lína.Net ekki alslæmt eftir allt? Athyglisvert mál.

 

Athyglisverð frétt á RÚV í gærkvöldi sem fjallaði um verðmat  Gagnaveitu Reykjavíkur sem áður hét Lína.net.  Mat Landsbankans hljóðaði upp á 10 milljarða króna og miklar líkur til að verðið myndi a.m.k. þrefaldast á næstu árum.  Annar banki komst að svipaðri niðurstöðu.  Þetta eru mjög athyglisverðar upplýsingar í ljósi þess umróts og deilna sem skekið hafa fyrirtækið og stofnendur þess á liðnum árum. 

Eins og flestir ættu að muna var Lína.net verkefni á vegum Orkuveitu Reykjavíkur.  Stjórnarformaður OR á þessum tíma var Alfreð Þorsteinsson og var hann mjög áfram um vöxt og viðgang þessa verkefnis.  Af hálfu þáverandi minnihluta var allt sem viðkoma Línu.net gagnrýnt harðlega og talin alger sóun á fjármunum.  Þar gekk borgarfulltrúinn Guðlaugur Þór Þórðarson harðast fram og var á tíðum mjög óvæginn og persónugerði gagnrýni sína og andstöðu í garð Alfreðs.

Fyrir síðustu borgarstjórnarkosningar var málið mjög í brennidepli og notað til linnulausra árása á þáverandi meirihluta og fyrst og síðast Alfreð sem var úthrópaður sem einn af spilltustu stjórnmálamönnum landsins og jafnvel lagður í stokk með Finni Ingólfssyni og Árna Johnsen hvað það varðar.

Í ljósi þessa er ótrúlegt að heyra hver vöxtur og viðgangur þessa fyrirtækis er orðinn og „fimm milljarða sóunin" virðist vera orðin ansi mikils virði.

Ég vil taka fram að ég hef ekki neitt dálæti á framsóknarmönnum og tel margt af því þeir hafa staðið fyrir nánast vera eins og hryðjuverk gegn þjóðinni.  Má þar tiltaka alls kyns hafta og sérhagsmunapólítík, t.d. er  kvótasetning fiskveiða gott dæmi.  Varðandi Alfreð hef ég á tilfinningunni að hann sé langt frá því eins slæmur og pólitískir andstæðingar hans hafa útmálað hann.  Sumir hafa bent á Orkuveituhúsið (það ljóta hús)  og framúrkeyrslu fjármuna við byggingu þess.  En er það ekki nánast aðgild regla við opinberar byggingar að framúrkeyrslan fari svo og svo mikið framúr.  Ég minnist þjóðarbóhlöðu, perlu og ráðhúss svo eitthvað sé nefnt.  Ég held að sagan sé að sýna okkur framsýni og elju karlsins sem alltaf hélt sinni stefnu hvað sem aðrir sögðu.  Kannski ekki það lýðræðislegasta en skilar árangri.

Eftir að hafa látið af starfi stjórnarformanns OR var karlinn gerður að formanni byggingarnefndar nýs hátæknisjúkrahúss.  Það mál er reyndar efni í nokkrar boggfærslur.  Hans gamli andstæðingur, Guðlaugur Þór Þórðarson er nú sestur í stól heilbrigðisráðherra.  Og hann lætur Alfreð gossa.  Jamm og já.

Eru einhverjir fleiri en ég sem finna pólítíska skítalykt?

Eigum við að láta miðborgina drabbast niður til að þóknast einhverjum friðunartalibönum?

Fyrir mörgum árum eyddi ég sumrum mínum í það að aka og lóðsa erlenda ferðamenn um landið, þar með talið okkar ástkæru höfuborg.  Ég gleymi seint öldruðum breskum hjónum sem stigu út úr bílnum að kvöldi dags eftir skoðunarferð um Reykjavík.  Þau sögðust hafa lesið talsvert um Ísland og sögu þess en ekki vitað fyrr en nú að svona miklar loftárásir hefur verið gerðar á Reykjavík í seinni heimstyrjöldinni.  Ég leiðrétti þau að sagði að þýski herinn hefði gert 2 - 3 vesældarlegar tilraunir á austfjörðum til loftárása en aldrei hefðu verið gerðar loftárásir á Reykjavík.  Í framhaldi spurði ég hvers vegna þau héldu þetta.  "Jú byggðin er svo gisin og það er eftir að byggja upp á svo mörgum stöðum" var svarið.

Þarna upplukust augu mín fyrir ósamstæðri byggingarmynd miðborgarinnar, tætingslegu samansafni alls myns bygginga, allt frá kofum sem byggðir eru úr kassafjölum og öðru tilfallandi efni og allt til víðáttuljótra sálarlausra steinsteypukumbalda sem virðist hafa verið dritað niður af handahófi hér og þar.

Mörg þeirra húsa sem eru við Laugaveg og í nærliggjandi götum í Skuggahverfinu er reist af miklum vanefnum til íbúðar.  Byggt hefur verið við mörg þeirra en allt en flest eiga það sameiginlegt að henta engan veginn í miðborgarkjarna.  Enda hefur það verið þannig að mannlíf miðborgarinnar hefur verið deyjandi hægt og bítandi.  Ekki hefur mátt hrófla við neinu og allt á að friða.  En til hvers?  Þegar þess er spurt verður oftast fátt um svör.  Helst er nefnt til að húsið sé svo gamalt.  Það getur hreinlega ekki verið ástæða til friðunar ein og sér.  Öll hús eiga sér sögu, hvernig sem það er annars byggt.  Mjög ríkar sögulegar ástæður hljóta að vera til þess að hús séu friðuð þess vegna.

Allt hefur þetta orðið til þess að miðbærinn hefur drabbast niður og verslun hefur flúið inn í Kringlur og Smáralindir.  Sem er slæm þróun.  Þær hugmyndir sem Samson Properties hefur nú sett fram um uppbyggingu á Barónsreitnum hljóta allir þeir að fagna sem vilja hag miðborgarinnar sem mestan.  Við getum ekki bara fryst söguna og eðlilega þróun byggðar og mannlífs.  Við högum okkur eins og phskopatar sem vilja það helst að litla barnið þeirra verið barn að eilífu, klæða það í ungbarnafötin, þó komið sé á fermingaraldurinn og babla enn við það smábarnamál.  Annað tveggja höldum við ástandinu eins og það er og verslun og þjónusta mun finna sér annan samastað eða við sameinumst um eðlilega uppbyggingu sem tekur mið af nútímanum.  Ekki fyrir hundrað árum. 

Hugmyndir að nýjum miðborgarkjarna í Reykjavík

Sprautufíklar hertaka almenningsklósettin

Ljótt ef satt er.  Það er löngu þekkt staðreynd að fíklar nota sömu áhöld við neysluna þar með talin áhöld eins og sprautur og nálar.  Fyrir nokkru síðan kom ég á fjölsótta bensínstöð að kvöldlagi, tankaði eldsneyti á bílinn.  Við það sóðaði ég mig út þannig að ég gekk inn á karlasalernið til að þvo mér.

Þá blasti við mér blóðför á vaski, klósettskál og veggjum auk þess sem blóðugar servíettur voru í ruslafötunni.  Undir vaskinum, á gólfinu lá einnota sprauta með nál.  Allt blóðugt.  Þetta var ekki geðslegt og vakti ég athygli starfsmanns á þessu.  Hann kvaðst vita af þessu og vera að fara þrífa viðbjóðinn upp.  Þarna hafði ungt par farið inn og verið mjög lengi inni.  Hann sagði þetta sífellt vera algengara að sprautufíklar fengju afdrep á almenningsalernum til að sprauta sig. 

Á mörgum stöðum er farið að nota blá flúorljós sem virka þannig að fíklarnir eiga erfitt um vik að finna æðar til að dæla eitrinu í.  Þessi ágæti "bíldælingur" sagði starfsfólkið vera löngu búið að biðja um slík ljós á salernin.  Ótrúlega algengt væri að sprautur og nálar finndust í ruslinu á klósettum og útiruslafötum.  Starfsfólkið reyndi því að sýna sérstaka varúð við hreinsun ruslaíláta.

Ekki þarf að hafa mörg orð um þá hættu sem saklausu fólki getur stafað af slíkum hlutum.  Alls kyns sjúkdómar berast með blóðsmiti, t.d. HIV og lifrarbólga svo eitthvað sé nefnt. 

Svona eru nú veruleiki Íslands í dag! 

Óttast að HIV-hópsýking sé í uppsiglingu meðal fíkniefnaneytenda

Eru ekki gerðar neinar kröfur til flytjandans áður en flutningsleyfi er veitt?

Hvernig ætli það sé.  Eru ekki gerðar neinar kröfur um verkþekkingu og tækjabúnað í svona flutningi?  Mér finnst þetta mál með ólíkindum.  Að flytja hús er vandaverk og ekki á færi nema kunnáttumanna.  Af fréttum má ætla svo ekki vera.   Einnig virðist vera sem tækjabúnaðurinn hafi ekki hæft verkefninu.  Vagnar til svona stórflutninga um ósléttar hallandi götur þarf að vera með stillanlegum hliðarhalla.  Slíkir vagnar eru til hér á landi auk þekkingar og reynslu framkvæmd flutninga sem þessara.  Af hverju var slíkur búnaður ekki notaður?

Getur hver sem er fengið leyfi til að transporta með stórflutninga á götum borgarinnar? 

Ferðalagi húss lokið

Hjólreiðaáætlun. Verðum við ekki að samræma skipulag til að gera hjólreiðar að raunhæfum samgöngumáta?

Það er virðingarvert ef borgarstjórn Reykjavíkur ætlar að fara vinna áætlun um hjólreiðar sem raunhæfan valkost í samgöngum borgarinnar. Kannski á nú að fara gera eitthvað meira en tala fallega á umhverfisdögum og ráðstefnum.  Hingað til hefur verið litið á hjólreiðar sem eitthvað sport og þá helst fyrir börn og sérvitringa.  

En þá komum við alltaf að því sama.  Það eru SJÖ sveitarfélög sem mynda höfuðborgina.  SJÖ sveitarfélög, hvert með sitt skipulag og áherslur, oft algjörlega á skjön við skipulag nágrannasveitarfélagsins.  Fáum er þetta betur ljóst en hjólreiðamönnum sem ætla að hjóla milli bæjarfélaga.  Viti menn allt í einu endar stígurinn, þú þarf kannski að fara yfir fjölfarna umferðaræð og leita að einhverju framhaldi hinu megin.  Sem allsendis er óvíst að þú finnir nema vera því kunnugri á svæðinu.

Það er hreint óþolandi fyrir íbúa svæðisins að skipulag skuli ekki vera samræmt milli sveitarfélaganna hvort heldur er litið til samgangna eða ýmissa félagslegra þátta.  Einu sinni var til skipulagsnefnd höfuðborgarsvæðisins, kannski er hún til ennþá.  

Ég auglýsi eftir henni. 

Samþykkt að vinna hjólreiðaáætlun fyrir Reykjavík

Vestfjörðum blæðir. Viljum við stoppa blæðinguna?

Var í síðustu viku á ferð um suðurfirði Vestfjarða.  Þetta er landsvæði þar sem ég þekki fólk og land og gert um árabil.  Þangað kem ég reglulega, a.m.k. tvisvar á ári og stundum oftar og það sem við mér blasir er sú sársaukafulla staðreynd að þessi landshluti á mjög undir högg að sækja og mun fara að mestu í eyði innan fárra ára eða í mesta lagi áratuga nema eitthvað róttækt komi til.  Margt veldur en mér að ljóst að til að innviðirnir hafa verið að fúna smátt og smátt, langmest af mannanna verkum, fyrst og fremst stjórnmálamanna. 

 

Atvinnulífið er staðnað og nýsköpun engin.  Bankar lána ekki tileins né neins nema til kvótakaupa því engin eru veðin. Bara hús sem eru einskis virði.  Engin ný atvinnutækifæri verða til.  Bara fiskvinnslan sem mönnuð er af austur evrópubúum.  Smátt og smátt hefur svo farið að unga fólkið kemur ekki til baka að afloknu námi og meðalaldur íbúanna hækkar og hækkar.  Það eru ekki atvinnutækifæri fyrir velmenntað fólk, fólk sem jafnvel hefur lagt fjölda ára í háskólanám og vill ekki fara svo fjarri hinu akademíska samfélagi í Reykjavík, kaffihúsunum, afþreyingunni og tækifærunum sem það getur boðið börnum sínum.  Aðgengilegri og auðsóttari en tækifæri þeirra voru.

 

Fyrst og síðast:  Kvótinn.  Með honum hófst hrunið fyrir alvöru. Það er alltaf erfitt að spila á spil ef allir spilarnir hlíta ekki sömu reglum.  Í spilastokk kvótakerfisins eru mannspilin merkt einum spilaranum við borðið, útgerðarmanninum.  Og hann vinnur alltaf.  Skrítið finnst ykkur ekki.  Það eru engin tækifæri fyrir unga fólkið í þessu kerfi sem er eins og snýtt úr nös á gömlu Kremlarherrunum sem voru frægir fyrir svona sérhagsmunakerfi og allskonar fimm og tíu ára áætlunarbúskap.  Þetta er risavaxið nátttröll í ríki annars frjálrar verslunar og atvinnulífs.  Leifar forsögulegs tíma verslunar- og gjaldeyrishafta Framsóknarflokksins.  Skelfilegt.

 

Einn af höfuðskilyrðum fyrir búsetu í nútímasamfélagi, hvar sem er í heiminum, eru samgöngur.  Það er eins og við í allnægtum okkar höfum gjörsamlega gleymt þessum grunnþætti og engir búa við eins slæmar samgöngur og Vestfirðingar.  Stjórnmálamenn hafa áralangt komist upp með að útdeila smábótum í vegakerfið eins og sleikipinnum til hungraðra barna Afríkulanda.  Engin heildræn hugsun virðist komast þar að.  Jarðgöng og brúaðir firðir eru feitustu bitarnir sem kastað er í kjósendur svona rétt fyrir kosningarnar, sama þótt ófærar forargötur sér til sitt hvorrar handarinnar.

 

Helstu úrræðin sem stjórnmálamenn benda á er ferðaþjónusta (á ónýtu vegunum) sem stendur í mesta lagi tvo, þrjá mánuði á ári.  Á hverju á fólk að lifa hina mánuðina?  Reynt hefur verið að flytja störf út á land af veikum mætti.  Oftast hafa þetta verið lálaunastörf eins og símsvörun og allskyns tölvuinnsláttur.  Þau eru tæpast arðvænleg og alls ekki til þess fallin að laða fólk til búsetu.  En það örlar á ljósi í myrkinu.  Athafnamenn sem ekki virðast ríbundnir af kvótahugsun og veðsetningu bankamanna hafa kynnt hugmyndir um olíuhreinsistöð á Vestfjörðum.  Viti menn.  Upp rísa upp alls kyns fræðingar og verndarar sem hrópa: Svei, svei!  Stóriðja er vond og óhrein. Hana viljum við ekki á hina hreinu Vestfirði.  Kallaðir eru til hinir og þessir sem finna þessu allt til foráttu, af þessu sé mengun, þetta sé ekki boðlegt stoltum kynhreinum Vestfirðingum o.þ.h.  Bíðum nú við.  Notum við ekki olíu?  Það skyldi þó aldrei vera.  Eigum við ekki bara að láta hreinsa hana í Nigeríu eða öðru álíka þriðjaheimsríki?  Það er allt svo sóðalegt þar hvort eð er.  Jú, það er miklu betra.  Erum við ekki með stór áform um um olíuleit undan Norðausturlandi?  Eitthvað hefur heyrst um það og svo er að skilja að menn séu bara nokkuð vongóðir að finna hana í vinnanlegu formi.  Æi, nei.  Hvar ætlum við að hreinsa hana?  Eigum við ekki að flytja  hana bara til Nígeríu eða einhvers annars þriðja heims ríks og látum þá um skítinn?  Þeir hafa hvort eð engar reglur um umhverfismál.  Væri það ekki æðislegt.

 

Hvers konar tvískinnungur er þetta.  Við högum okkur eins og ódæll krakki í afmælisveislu þjóðanna, krakki sem hrifsar bara það besta af borðinu, hitt er nógu gott í aðra.  Skoðum málið án fordóma frá öllum hliðum.  Eitthvað þarf til bjargar.  Lífinu í þorpunum blæðir út.  Okkar vegna.  Plásturinn fyrir þetta gat þarf að vera eitthvað annað en travelwest.com, fjarvinnsla.is, tínaber.is. 

 

Svo mikið er víst.

Aumingja kínverjarnir. Skyldi Sólveig Pétursdóttir hafa annast ráðgjöfina?

Skondin frétt sem leiðir hugann að sýndarlögreglumönnum sem notast var við á Íslandi í tíð Sólveigar Pétursdóttur þáverandi dómsmálaráðherra.  Reyndar vorum við ekki búinn að tileinka okkur "sýndar..e-h" þannig að við kölluðum þetta pappalöggur.

Allir vita hvað þær virkuðu vel.

Varð það ekki annars???? 

Sýndarlögreglumenn halda uppi eftirliti á kínverskum vefsíðum

Skjaldbökufangarinn Einar Hansen, veiðimaður af guðs náð

Hólmvíkingurinn Einar Hansen vakti þjóðarathygli haustið 1963 þegar hann náði að fanga risasæskjaldböku á Steingrímsfirði.  Fréttin um þetta vakti mikla athygli og þótti ótrúleg í meira lagi.  En skjöldu slefaði hann í land á trillunni sinni, Hrefnu II.  Ljóst þótti að dýrið var nýdautt og með ólíkindum að þetta heitsjávardýr væri að flækjast langt norður í Ballarhafi.  

Dýrið var flutt til Reykjavíkur þar sem það var sýnt í Fiskifélagshúsinu og komu þar þúsundir manna til að berja furðudýrið augum.  Menntamálaráðherra lagði fram 10.000 krónur til kaupa á dýrinu sem síðan var gerð afsteypa af.  Afsteypan er geymd í Náttúrugripasafninu í Reykjavík.  Ekki veit ég hvort nokkrum manni datt í hug að geyma gripinn á Hólmavík sem  hefði að sjálfsögðu verið hið eina rétta.  Það er einkennileg tilhneiging að fjarlægja alls kyns verðmæti og safna þeim saman í einhvers lags höfuðstöðum, sbr. þegar handritin voru flutt til Kaupmannahafnar forðum daga.

Nóg um það.  Einar  Hansen var öllum ógleymanlegur sem honum fengu að kynnast.  Því miður urðu mín kynni ekki mikil né löng en samt er hann mér einstaklega minnistæður.  Hann var veiðimaður af guðs náð og starfaði sem slíkur alla tíð eftir því sem ég best veit.  Hann Einar kunni að skjóta svartfugl og seli öðrum mönnum betur og kapp hans við veiðina átti til að leiða hann í annarra manna veiðilendur, svona alveg óvart.  Slíkt varð þó mér vitandi aldrei að miklu né löngu ágreiningsefni við landeigendur.  Hann stundaði einnig veiðar á hrefnu á fyrrnefndri trillu, Hrefnu II, sem var í raun minni en veiðibráðin.  Ég varð þess happ aðnjótandi að fara með Einari í þrjár veiðiferðir til svartfugla og mér er enn minnisstætt hvernig karlinn vissi alltaf upp á hár hvar fuglarnir kæmu úr kafi.

Einar las náttúruna og lífshætti veiðidýranna betur en flestir aðrir.  Feikivel.  Enda hluti af þessari sömu náttúru.

Fann tæplega 400 kílóa risaskjaldböku í Steingrímsfirði

Til eiganda Smárabíós: Ég vil fá miðann minn endurgreiddan!

Ákvað að vera innipúki á verslunamannahelginni.  Rétt kíkti austur fyrir fjall í dag og svo beint í bæinn aftur.  Svo ákváðum við hjónakornin að skella okkur í bíó.  Þar sem var verið að sýna Simpsonsmyndina í Smárabíó fórum við á 10 sýningu. 

Mættum í salinn með popp og kók á slaginu 10.  Fyrir í salnum voru 5 áhorfendur.  Þeim fjölgaði ekki.  Næstu 15 mínútur máttum við sitja undir skjáauglýsingum sem endurteknar voru aftur og aftur til að þær færu nú örugglega ekki framhjá okkur.  Í þann mund sem þessi örfáu áhorfendur fóru að ræða sín á milli að ganga út var allt í einu skipt yfir á trailera að bíómyndum sem bíóið ætlar að taka til sýninga á næstunni.   Þessi trailerasýning stóð yfir næstu 15 mínútur þannig að klukkan var orðin hálf ellefu þegar myndin sem við höfðum keypt okkur aðgang að dýrum dómum hófst.

Ok, í leiðindum okkar höfðum við klárað poppið og kókið þannig að ekki var skrjáfið í popppokunum til að trufla einbeitingu bíógestanna.  Enda sáu stjórnendur Smárabíós fyrir því.  Hálftíma síðar var gert korters hlé á myndinni. 

Þessi fjandast ósiður, þ.e. auglýsingasýningar langt fram í auglýstan sýningartíma myndanna er algerlega óþolandi og virkar á fólk eins og hreinn og klár dónaskapur.  Erlendis eru til kvikmyndahús þar sem myndirnar eru niðurklipptar milli auglýsinga.  Inn á slíkar sýningar borgar áhorfandinn ekki.  Nema á Íslandi.  Hér skal auglýsingunum troðið ofan í kok með góðu eða illu.

Svo eru það hléin.  Til hvers í andskotanum?  Eru þau ekki bara til að selja meira sælgæti?  Það getur verið skiljanlegt að hafa hlé í margra klukkutíma kvikmyndum en hlé á stuttmynd eins og Simpsons er einum of mikið af því góða.

Hefur bíógestum ekki farið hlutfallslega fækkandi undanfarin ár?  Ekki man ég betur en hafa séð um það einhverja lærða statistik.  Skyldi skýringanna að leita í ofansögðu.

Næst þegar ég fer í bíó mæti ég í salinn tuttugu og fimmmínútum eftir auglýstan tíma.

Smárabíóseigendur:  Ég vil að þið endurgreiði okkur miðana.  Þið rænduð okkur ánægjunni af góðri teiknimynd. 

Íslenskur aðall

Undanfarin ár hafa verið ár velmegunar á Íslandi.  Gífurlegar breytingar hafa orðið umhverfi viðskipta og atvinnulífs þar sem höft hafa verið losuð og frelsi til athafna hafa aukist.  Að auki leiddi ríkið sínar bestu kýr úr fjósi og gaf útvöldum flokksgæðingum.   Allt þetta varð til þess að ný stétt manna er upprisin; stétt nýríkra.

Sem betur fer kunna margir þeirra nýríku þokka að fóta sig á fjármunasvellinu en því miður virðast allt of margir eiga þar mjög erfitt.  Ég öfundast vegna þeirra en hitt er verra þegar við í lotningu fyrir valdi peninganna ætlum okkur að semja einhverjar sérreglur fyrir þá sem meira mega sína.

Versta dæmið um þetta hafa verið fáránlegar skattareglur þar sem fjármagnstekjueigendur þurfa ekki að greiða sömu skattprósentu og almenningur.  Þetta er sagt að því gefnu að stór hluti ríkra hafi tekjur sínar af fjármagni og greiði þar af leiðandi skatta af fjármagni en ekki beinum atvinnutekjum.   Þetta skattaóréttlæti þarf strax að laga með lækkun tekjuskatts eins og ég hef áður bent á í fyrri bloggfærslum.

Nýjasta dæmið eru sér tollhlið í flughöfnum fyrir þessa einstaklinga.  Þeir hafa að vísu haft sér afgreiðslu í flughöfnum áður með forgangi í innritun, sér biðsölum o.sv.frv.  Björn Bjarnason gagnrýnir þetta og bendir réttilega á bloggsíðu sinni en segir svo: 

„Í þessu efni á að gilda sama regla og í skattamálum, það er að fjárhagslegt svigrúm nýtist til að lækka skatta á öllum en ekki til að ívilna sumum. Þá er sú kenning góð, að sérreglur fyrir útvalda leiði frekar til mistaka en alúð við almennar reglur, sem gilda fyrir alla."

Það var sem sagt málið!  Þarna held ég að Björn hafi sótt heldur óheppilega samlíkingu svo ekki sé nú meira sagt.  Hvergi blasir við meira misrétti en í skattlagningu landsmanna.

Eða hvað finnst ykkur?

Sérreglur fyrir útvalda leiða frekar til mistaka