Sviptingar í bæjarstjórn Álftaness. Afsögn forseta bæjarstjórnar.

Í yfirlýsingu sem Kristján Sveinbjörnsson forseti bæjarstjórnar Álftaness setti inn á vef sveitarfélagsins í gærkvöldi tilkynnir hann afsögn sína sem forseti og dregur sig jafnframt í hlé sem bæjarfulltrúi. 

Kristján hefur setið sem forseti frá því að Á-listinn tók við stjórnartaumunum á Álftanesi miðsumars 2006.  Mikið hefur gengið á í sveitarfélaginu og hafa Kristján og félagar hans í Á-listanum staðið fyrir miklum framkvæmdum, sumum umdeildum og öðrum sem ekki voru bara umdeildar, heldur í mikilli andstöðu meirihluta íbúa.   Er hér átt við  skipulag miðsvæðisins sem Kristjáni og félögum tókst að klúðra með afdrifaríkum hætti.  Þar var á ferðinni ekkert annað en hrein pólitísk valdníðsla að ganga svo freklega gegn vilja bæjarbúa sem raun bar vitni.

Annað mál hefur verið Kristjáni erfitt, svokallað M8-mál.  Það snýst um byggingarrétt á lóðinni Miðskógar 8 sem er næsta lóð við íbúðarhús Kristjáns.  Á-listanum var þar beitt fyrir vagninn í beinum hagsmunadrætti Kristjáns gegn eigendum lóðarinnar.  Svo óheppilega vildi til að bygging húss á þessari umdeildu lóð hefði skyggt á útsýni hans til sjávar.  Svo sem vel skiljanleg óánægja að vera sviptur útsýni en fátt við því a gera ef lóðin er lóð og maður er bara venjulegur jón.  En hér var ekki neinn venjulegur jón, heldur sjálfur séra jón, forseti bæjarstjórnar, og öll framkvæmd bæjaryfirvalda á þessu málið hafa borið argasta spillingarstimpil.  Að öllum líkindum munu aðgerðir bæjaryfirvalda kosta bæjarstjóð tugi milljóna.

Svo virðist einnig vera að Kristjáni sem er yfirlýstur Samfylkingarmaður hafi einnig vantað allt bakland þar sem hann virtist ekki njóta stuðnings flokksfélagsins á Álftanesi.  Alla vega hefur hinum almenna kjósanda fundist sá stuðningur lítt sjáanlegur.

Fjármál sveitarfélagsins eru einnig í erfiðum hnút eftir óhóflega skuldasöfnun og óráðsíu í fjármálastjórnun.  Þetta, ásamt þeirri bankakreppu sem nú ríður yfir, leitt til þess að staða sveitarfélagsins er mjög erfið, jafnvel hægt að tala um "tæknilegt" gjaldþrot.   Meirihluti Á-listans hefur klúðrað  málum svo á Álftanesi að réttast væri að allir bæjarfulltrúar þeirra myndu segja af sér og nýr starfhæfur meirihluti yrði myndaður.

Sterkir andstæðir pólar hafa verið áberandi í allri pólitískri umræðu á Álftanesi.  Kristján er einn þeirra.  Brotthvarf hans úr pólítík er því kærkomið skref inn í framtíðina og mun vonandi minnka þær skörpu persónulegu aðstæður sem bæjarstjórn hefur mátt búa við að undanförnu.

Kristjáni og fjölskyldu hans óska ég velfarnaðar og óska þeim gleðilegra jóla.

Frábær árangur Íslendinga!

Ég hafði það af að sitja með fjölskyldunni heilt kvöld og horfa á júróvísíónina.  Mikið af góðum lögum sem vegnaði misjafnlega.  Persónulega var ég hrifnastur af Armenska laginu auk þess sem Finnar og Danir voru þrusugóðir.

Þau Regína og Friðrik performeruðu fullkomlega, góður söngur, notuðu sviðið vel og hreinlega geisluðu. Verstur andskoti að þau skyldu ekki hafa almennilegt lag til að syngja.  Stigin 64 fengu þau út á frábæran söng, ekki lagið sem mér fannst ansi dapurt, engin laglína, enda engan hitt enn sem getur raulað laglínuna.  Næst versta lag sem við höfum sent, bara "Það sem enginn sér" með Daníel Ágústi var lakara.  Gulu hanskarnir hefðu verið betri, gullfalleg laglína sem hefði mátt gera virkilega góða með frekari vinnslu.  En hvað um, við val á lagi úr forkeppninni kemur alltaf betur og betur í ljós slæmur tónlistarsmekkur - eða er kannski smekkur hinna allra svona slæmur?  

En svo er það sigurlagið Believing með rússanum  Dima Bilan.  Það er ekki annað  hægt að heyra en þetta sé  að stórum hluta til sama lagið og Cat Stevens söng fyrir 40 árum, Wild World.  Þetta getur hver og einn dæmt fyrir sig með að bera saman myndböndin hér að neðan:

Dima Bilan; Believing

 

Cat Stevens; Wild World

 

 

Ísland endaði í 14. sæti

Hann ætti ekki að fara lengra með þetta pilturinn, það verður bara erfiðara hjá honum að lifa með þessari skömm alla ævina ef þetta fréttist

Hér segi ég sögu af dreng sem varð fyrir því að að fullorðinn maður dveljandi á heimilinu misnotaði hann kynferðislega.  Þess misnotkun stóð yfir frá því 11 - 14 ára aldurs hans.  Fermingarárið hans tók móðirin eftir að blóði í rúmfötum og nærbuxum drengsins og þegar hún spurði ástæðunnar fór hann fyrst undan í flæmingi og sagðist bara vera eitthvað illt í rassinum.

Ekki leyfði hann móður sinni að sjá hver orsökin væri en hún kom því þannig fyrir að hann væri sendur til læknis.  Þar kom í ljós að endaþarmur drengsins var skaddaður en drengurinn færðist undan að segja hver orsökin væri í fyrstu en sagði síðan foreldrum sínum frá.  Læknirinn hafði tafarlaust samband við barnaverndarnefnd og tilkynnti um málið. 

Það varð til þess að misnotkunin hætti en níðingurinn hótaði drengnum öllu illu sagði hann frá.  Sama dag og hann sagði frá létu foreldrar hans manninn fara af heimilinu.   Formaður barnaverndarnefndarinnar í nærliggjandi þorpi þar sem drengurinn bjó var sóknarpresturinn.  Auk hans voru tvær eldri konur í nefndinni.  Drengurinn var kallaður fyrir nefndina ásamt foreldrum sínum og þar sagði hann frá með erfiðsmunum því sem gerst hafði.  Honum fannst spurningarnar skrítnar eins og þegar hann var spurður um hvor hann hefði verið að æsa manninn upp eða freista hans til þessara óeðlilegu athafna. 

Eftir viðtalið var honum sagt að fara fram á gang loka hurðinni og bíða frammi.  Frammi á ganginum lagði hann við hlustir og heyrði æsta rödd móður sinnar sem heimtaði að sýslumaðurinn yrði látinn vita og kærður.   Önnur barnaverndarkonan sagði þá hvort þetta myndi ekki bara jafna sig, mannfýlan væri farin í annað landshorn.  Presturinn afgreiddi síðan málið á einfaldan hátt; Best væri fyrir piltinn að fara ekki lengra með þetta, það yrði bara erfiðara hjá honum að lifa með þessari skömm ef málið myndi fréttast.

Drengurinn, þá fullorðinn maður, sagði mér þessa sögu eftir aðstæður sem urðu honum harmdrægar.  Orð prestsins liðu sér aldrei úr minni, enn þann dag sviði sig undan þeim, meir en nokkru öðru en hent hefði hann á lífsleiðinni.  Lífsgangan varð æði skrykkjótt og ekki fann hann veginn og aftur og aftur lenti hann í öngstrætum og blindgötum oftast í slæmum félagskap við kónginn Bakkus.  Við þekktumst ekki í langan tíma en hann leitaði trúnaðar og hafði þörf fyrir að segja frá.  Hann sagði líka að hann hefði aldrei hitt níðinginn eftir þetta en frétt af honum öðru hverju og oft hefði sig langað að vara við honum en kjarkinn hefði skort.  Sér hefði líka stundum dottið í hug að drepa hann en til þess verks hefði kjarkinn einn skort.

Þessi saga hefur oft skotið upp kollinum í huga mínum þegar ég heyri og frétti af níðingsverkum brenglaðra manna.  Þeir skilja eftir sig brotnar sálir, skemmda sjálfsmynd og stundum líkamlegan skaða. Ég hef líka stundum hugleitt hvort þessi hugsun prestsins eigi sér hliðstæður í dag.

Vonandi ekki.  Ég segi þessa sögu vegna þess að hún verði til að opna huga fólks og þó ég viti það ekki og aldrei spurt er ég viss um að drengurinn væri því samþykkur.   

 

P.S.  Drengurinn lést liðlega fertugur að aldri af völdum fíkniefnaneyslu, foreldar hans báðir látnir fyrir nokkru, níðingurinn féll fyrir eigin hendi eftir upp um hann komst í öðru máli en sá eini sem er lifandi í hárri elli er presturinn.  Hann lét af prestskap fyrir nokkrum árum.