Ekki veitir Framsókn af

Ég held að margur Framsóknarmaðurinn sjái vonarpening í skipulagshagfræðingnum Sigmundi Davíð. Flokkurinn hefur verið í algjöru reiðileysi síðustu misserin þar sem hver hendin hefur verið upp á móti annarri. Líklega er af hinu góða að fá nýtt blóð í forustuna.
Sigmundur kemur mjög vel fyrir, skeleggur talsmaður málefna sinna og til alls góðs maklegur. Þó munu einhverjir muna eftir föður hans, fyrrum þingmanni Vestfirðinga, Gunnlaugi Sigmundssyni. Sá tók hatt sinn, hnakk og beisli og reið á brott klyjfaður feitum bitlingum. Þau mál gætu flækst fyrir syninum í formannsframboðinu.
Reyndar er ekki verra að eiga rætur í mesta framsóknarhéraði landsins en þeir feðgar eru ættaðir af Ströndum, nánar tiltekið frá Ósi í Steingrímsfirði. Það hefur aldrei spillt uppgöngu í metorðastiga frammaranna, sbr. aðra feðga, þá Hermann Jónasson og Steingrím Hermannsson. Báðir voru þeir þingmenn Strandamanna og báðir urðu þeir formenn flokksins.

Sigmundur Davíð býður sig fram til formanns

Á leið til Lóu

Hún stóð þarna á horninu, álút með veskið sitt í beggja handa taki svona svipað og lyftingamaður upphafi réttstöðulyftu. Þarna á horninu á Ervallagötu og Batavegi var ekkert slíkt að gerast. Bara kyrrstaða. Ég sá hana útundan mér þegar ég beygði inn á Ervallagötuna og vonaði að slabbið undan hjólum bílsins hefði ekki slest á hana.
Mynd hennar festist í huganum, staðan, stellingin, aldurinn og fábreyttur klæðnaðurinn. Ég sinnti erindum mínum og keypti skrúfurnar sem áttu að festa fallegu myndina mína upp í kvöld. Skyldi hún fara betur fyrir ofan skrifborðið eða átti ég að setja hana fram á ganginn. Þá sæju hana fleiri. Þettað og fleira var ég að hugsa á leiðinni til baka. Um leið og ég ók um gatnamótin inn á Bataveginn sá ég hana aftur. Hún hafði fært sig aðeins fjær akbrautinni, eins gott, því fyrri staðurinn var nánast hættulegur. Stellingin sú sama. Þetta gat ekki verið í lagi hugsaði ég í heitum bílnum á leiðinni aftur í vinnuna. Eins gott að flýta sér, ekki gott að stelast svona burt úr vinnunni þar sem haugur af verkefnum biðu.
Fallega myndin mín og vinnan þynntust út í huganum en myndin af konunni festist því betur. Skýrðist upp; þessi álúta stelling, gamlar upplitaðar íþróttabuxur, græn prjónapeysa hneppt í hálsinn og gráar hárlýjunarnar sem stóðun niðurundan blárri kollhúfu sem skartaði 66°N merkinu. Svarta veskið. Ég kom að hringtorgi en í stað þess að aka beinustu leið áfram í vinnunna hafði ég snúið við. Vera konunnar þarna var ekki í lagi og hugsunin um hana dró mig til baka.
Það var farið að snjóa aftur. Kannski frekar slydda því snjókornin voru hlussustór og blaut. Hundslappadrífa var þetta kallað í minni sveit. Axlir og höfuð hennar hvít af snjókomunni þar sem hún stóð grafkyrr. Enn á sama stað. Ég renndi bílnum upp á stéttina, stoppaði og steig út. Hugsaði eitt andartak hvað ég væri eiginlega að gera þarna. Farinn enn og aftur að skipta mér af einhverju sem mér kæmi nákvæmlega ekkert við. Hún leit augnablik upp þegar ég nálgaðist og það fyrsta sem ég tók eftir voru rauð för á fölu nefi eftir gleraugu. Gleraugu sem vantaði.
- Góðann daginn, sagði ég og kynnti mig.
-Hvar er Lóa svaraði hún um leið og blimskakkaði augunum á mig, - ég er bara að fara til Lóu.
-Hver er Lóa, spurði ég, - ertu eitthvað að villast?
-Lóa, Lóa mín ætlaði að sækja mig, ég er bara að fara til Lóu, um leið og hún hagræddi veskinu í höndunum.
-Hver er Lóa? spurði ég, -og hvar áttu heima?
Hún leit upp og horfði í augun á mér. –Finndu Lóu, finndu Lóu, og úr augnkróki hennar sá tár renna. Augun voru skörp og hvöss en í þeim var fjarrænt blik. –Er þér ekki kalt að standa hérna? spurði ég um leið og ég tók í hendi hennar. Hendin var ísköld en hún sagði bara:
-Lóa mín, Lóa mín.
-Ég skal hjálpa þér en þú verður að segja mér hvar þú átt heima. Ég sá hávaxna vel klædda unga konu nálgast.
–Hvað er að hérna, spurði hún.
-Hún finnur ekki einhverja Lóu, sagði ég, -vill ekki segja eða veit ekki hvar hún á heima. Unga konan spurði:
-Hvað heitirðu? og beindi spurningunni að þeirri gömlu.
Ekkert svar en tárunum hafði fjölgað á kinnum hennar og í augum hennar mátti lesa algjört umkomuleysi. Unga konan hafði opnað veskið hennar.
–Hvað ertu að gera? spurði ég.
-Bara að reyna að finna einhver skilríki, kort eða eitthvað, ertu búinn að hringja á lögguna. Það verður að koma kellingunni eitthvað. Hún er ábyggilega búin að standa hér í tvo tíma.
-Nú, sagði ég hissa, þér hefur ekki dottið í hug að hringja og láta athuga málið?
-Kannski, ansaði hún, ég hef bara andskotans nóg með mig. Bíddu, bíddu hér er mynd af henni. Hún dróð eitthvað grænt upp úr veskinu.
-Lóa, Lóa mín hvar ertu, ekki taka þetta, sagði hún og reyndi að toga græna snepilinn úr höndum konunnar.
-Helduru að sú gamla sé ekki með ökuskírteini sagði konan sigri hrósandi og veifaði grænu ökuskírteininu framan í mig. Tárunum fjölgaði nú á kinnum gömlu konunnar og ekkakippir fóru um herðarnar. Á skírteininu stóð nafnið: Guðbjörg Alda Pálsdóttir Holti II, Lónsfirði. Ok, það var þó kennitala. Fædd 1 jan. 1929. Bara nokkrir dagar í níutíu ára afmælið.
-Anskotans andskoti tautaði Guðbörg Alda Pálsdóttir og leit reiðilega á konuna.
-Vertu bara róleg, við erum að hjálpa þér sagði konan, ég heiti Þóra og bý hérna á móti. Á meðan hringdi ég á Neyðarlínuna og eftir kennitölunni komst ég að því að hún átti heimili á Dvalarheimilinu. Á meðan ég talaði við neyðarlínumanninn sá ég snjóinn við fætur hennar litast gulan. Hún hafði skipt skapi. Var orðin reið.
-Af hverju hringdir þú ekki Lóu? Ertu að kalla á lögguna, ég vil hana ekki.
-Segðu mér númerið hennar Lóu, spurði ég.
-Ég man það ekki, ég vil fara heim.
-Á ég að keyra þig heim spurði ég.
-Geturðu það, sagði konan sem nú hét Þóra. Hún hafði farið úr kápunni og sett hana yfir herðar Guðbjargar Öldu.
-Ekkert má sagði ég og síðan leiddum við gömlu konuna að bílnum og hjálpuðum henni í framsætið.
Ég tók kápuna af henni og rétti Þóru. –Takk fyrir hjálpina sagði ég um leið og ég settist undir stýri.
Það voru tíu tröppur upp að inngangi Dvalarheimilisins. Tíu tröppur og við leiddumst upp þær og inn um dyrnar. Þar var ys og þys og starfsfólk á fleygiferð fram og til baka um anddyrið. Eitthvað sem líktist móttöku blasti við en þar var enginn til svara.
-Afsakaðu sagði ég og sneri mér að stúlku í bláum slopp. –Sorry, æ dónt tala íslansk svaraði hún og brosti. Líklega var hún ekki ættuð úr Grímsnesinu, dökkt yfirbragðið benti frekar til fjarlægari heimshluta. Svo hélt hún áfram án þess svo mikið sem gjóa augum á þá aumu konu, Guðbjörgu Öldu Pálsdóttur. Ég sneri mér að einkennisklæddum manni sem leit út fyrir að vera einhverskonar öryggisvörður:
-Fyrirgefðu, ég kom með hana Guðb.......
-Talaðu við afgreiðsluna svaraði hann, benti á móttökubúrið og dró upp talstöð. Úr talstöðinni heyrðist rödd sem spurði hvort hann ætlaði ekki að koma í kaffi.
Hjálpin barst í líki breiðvaxinnar frúar sem kom siglandi þvert yfir anddyrið eins og skonnorta undir seglum. Hér kom sú sem valdið hafði.
-Gugga mín, hvað er að sjá þig elskan mín? Öll blaut....hvað er að sjá. Varstu nú enn einu sinni á einhverju flakki. Hún leit á mig og mældi mig út frá toppi til táar.
-Hvaða herramaður er þetta nú, og benti með gullskreyttum fingri á mig. Frú Guðbjörg Alda Pálsdóttir leit á mig með þessu hvassa augnaráði sem ég hafði sé fyrst í augum hennar.
-Hann vildi ekki keyra mig til Lóu, sagði hún ákveðið og gekk af stað inn eftir ganginum. Ég leit á þá gullskreyttu og spurði hvort yrði ekki í lagi.
-Jú, jú elskan mín, takk fyrir að skutla henni Guggu. Hún er orðin svo rugluð blessunin. Hún hefur líklega ætlað til Lóu.
-Hver er Lóa? spurði ég.
-Lóa, veistu það ekki, það er dóttir hennar. Hún býr í Vestmannaeyjum. Hún kímdi, ýtti gleraugunum upp á nefið og sagði:
-Hún er búinn að vera á leiðinni til Lóu síðustu tíu – tólf árin blessuð. Alltaf að fara út sama hvernig viðrar. Henni er alltaf bjargað – alla vega hingað til. Svo snerist hún líka á hæl og hélt á eftir vinkonu sinni. Sneri sér svo við brosti út í annað og sagði:
-Gleðileg jól vinur. Hafðu það bara gott.

Nafnlaus óhróðursherferð Ástþórs Magnússonar afhjúpuð!

Ástþór Magnússon var í gær staðinn að verki við að reka nafnlausa óhróðurssíðu sem hefur farið í herför gegn DV. DV er svo sem ekki vant að virðingu sinni en engin hefur verið duglegri að gagnrýna nafnlaus óhróðurskrif að undanförnu en téður Ástþór.Hér að neðan er mynd (screenshot) af vefsíðuni domaintools.com þar sem þessi tengsl koma skýrt fram. Sama IP tala, 213.181.100.145, er skráð fyrir öllum neðantöldum vefsvæðum:

 Það er alveg ljóst að Ástþór þarf að gefa skýringar á þessari mynd.  Reyndar er búið að breyta öllu núna, væntanlega til að fela slóðina.

Það er reyndar alveg á mörkum að maður sé að eltast við mann eins og Ástþór sem sumir hafa líkt við "þorpsfífl" en mér finnst einfaldlega nóg komið hjá honum af svo "góðu.

Ástþór hefur á bloggsíðu sinni reynt að fara undan í flæmingi þrátt fyrir áskoranir að svara skýrt af eða á.

Það er reyndar með ólíkindum að þessi maður skulu vera búinn að kosta okkur skattgreiðendur stórfé með einhverjum grínframboðum (vonandi er  honum ekki alvara) til forseta lýðveldisins. 

Válisti forsetaframbjóðandans

Athyglisverðar upplýsingar sem koma hér fram hjá kerfisfræðingnum Hjalta Þór Sveinssyni.  Með því að greina IP töluna kemur í ljós að frá henni koma m.a. forsetakosningar.is auk fjölda annarra.  Ein þeirra er sorprit.com sem hefur haldið úti svokölluðum "válista" auglýsenda.  A.m.k. einn verslunareigandi hefur stigið fram og lýst hótunum um að verslun hans yrði sett á "válistann" ef hann hætti ekki að auglýsa á DV.

Án þess að haldið sé uppi vörnum fyrir siðferði ritstjóra DV vakna spurningar á hvaða plani siðferðis þessi fyrrum forsetaframbjóðandi er?  Eða eigum við heldur að segja "þorpsfíflið"?

Sviptingar í bæjarstjórn Álftaness. Afsögn forseta bæjarstjórnar.

Í yfirlýsingu sem Kristján Sveinbjörnsson forseti bæjarstjórnar Álftaness setti inn á vef sveitarfélagsins í gærkvöldi tilkynnir hann afsögn sína sem forseti og dregur sig jafnframt í hlé sem bæjarfulltrúi. 

Kristján hefur setið sem forseti frá því að Á-listinn tók við stjórnartaumunum á Álftanesi miðsumars 2006.  Mikið hefur gengið á í sveitarfélaginu og hafa Kristján og félagar hans í Á-listanum staðið fyrir miklum framkvæmdum, sumum umdeildum og öðrum sem ekki voru bara umdeildar, heldur í mikilli andstöðu meirihluta íbúa.   Er hér átt við  skipulag miðsvæðisins sem Kristjáni og félögum tókst að klúðra með afdrifaríkum hætti.  Þar var á ferðinni ekkert annað en hrein pólitísk valdníðsla að ganga svo freklega gegn vilja bæjarbúa sem raun bar vitni.

Annað mál hefur verið Kristjáni erfitt, svokallað M8-mál.  Það snýst um byggingarrétt á lóðinni Miðskógar 8 sem er næsta lóð við íbúðarhús Kristjáns.  Á-listanum var þar beitt fyrir vagninn í beinum hagsmunadrætti Kristjáns gegn eigendum lóðarinnar.  Svo óheppilega vildi til að bygging húss á þessari umdeildu lóð hefði skyggt á útsýni hans til sjávar.  Svo sem vel skiljanleg óánægja að vera sviptur útsýni en fátt við því a gera ef lóðin er lóð og maður er bara venjulegur jón.  En hér var ekki neinn venjulegur jón, heldur sjálfur séra jón, forseti bæjarstjórnar, og öll framkvæmd bæjaryfirvalda á þessu málið hafa borið argasta spillingarstimpil.  Að öllum líkindum munu aðgerðir bæjaryfirvalda kosta bæjarstjóð tugi milljóna.

Svo virðist einnig vera að Kristjáni sem er yfirlýstur Samfylkingarmaður hafi einnig vantað allt bakland þar sem hann virtist ekki njóta stuðnings flokksfélagsins á Álftanesi.  Alla vega hefur hinum almenna kjósanda fundist sá stuðningur lítt sjáanlegur.

Fjármál sveitarfélagsins eru einnig í erfiðum hnút eftir óhóflega skuldasöfnun og óráðsíu í fjármálastjórnun.  Þetta, ásamt þeirri bankakreppu sem nú ríður yfir, leitt til þess að staða sveitarfélagsins er mjög erfið, jafnvel hægt að tala um "tæknilegt" gjaldþrot.   Meirihluti Á-listans hefur klúðrað  málum svo á Álftanesi að réttast væri að allir bæjarfulltrúar þeirra myndu segja af sér og nýr starfhæfur meirihluti yrði myndaður.

Sterkir andstæðir pólar hafa verið áberandi í allri pólitískri umræðu á Álftanesi.  Kristján er einn þeirra.  Brotthvarf hans úr pólítík er því kærkomið skref inn í framtíðina og mun vonandi minnka þær skörpu persónulegu aðstæður sem bæjarstjórn hefur mátt búa við að undanförnu.

Kristjáni og fjölskyldu hans óska ég velfarnaðar og óska þeim gleðilegra jóla.

Grillaður ritstjóri, flamberaður í lygabrandíi, borinn fram í yfirgefnu auðmannahreiðri.

Frétt dagsins snerist um frétt. Frétt sem var raunar ekkifrétt. Átti að vera skúbb en var það ekki. Frétt sem olli því að ónafngreindur var á barmi taugaáfalls.
Frétt sem ekki birtist fyrr fréttin um hana var orðið að frétt. Bara eins í besta farsa.
Þar höfum við það. Reyndar vitað það alla tíð að eigendur fjölmiðla hafa mikil áhrif á efnistök ritstjórna þeirra, bæði beint og síður óbeint. Í dag fengum við beina dæmið. Í fyrstu reynir Reynir ritstjóri að ljúga sig út úr þvælunni en tekst svo óhönduglega upp að vart hefur nokkur maður trúað þvælunni. Lygin var svo endanlega afhjúpuð í Kastljósviðtali kvöldsins þar sem blaðamaðurinn leggur fram hljóðupptöku af samtali sínu við Reyni ritstjóra.
Reynir (að vera) ritstjóri, Hreinn (og klár?) eigandi og Bjórólfurinn prentsmiðjueigandi og alltumlykjandi. Félegur kokkteill atarna! Eru menn búnir að gleyma afskiptum hins alltumlykjandi þegar hann ætlaði að kaupa DV til þess að leggja það niður vegna "óþægilegra" frétta. Kannski erum við líka búnir að gleyma því "ritstýringu" hans á bók Guðmundar Magnússonar um Thorsarna (eða var það um Thor Jensen), skiptir ekki máli.
Lengi hefur Jón Ásgeir verið sakaður um að beita fjölmiðlum sínum ótæpilega í eigin þágu. Einhvern veginn hefur honum tekist að gera það á snyrtilegri hátt en hinn alltumlykjandi prentsmiðjueigandi.
Aum er staða ritstjórans og reyndar eigandans líka. Uppvís að lygaþvælu og um að láta undan hótunum "um líf og dauða". Traustleikavísitala ritstjórans var reyndar með allra lægsta móti en ætli honum hafi ekki tekist að fara niður fyrir núllið núna.
Ég spái því að hann láti af störfum á morgun. Annars er það litla traust á fréttum þess farið fjandans til.
Það hlýtur að vera pláss fyrir ritstjóra á einhverju grillblaði. Það gæti hann sem vísast gefið okkur uppskriftina að eigin grillun.
Grillun í beinni!

Upptaka af útskýringum ritstjóra DV

Er aumingaskapur Björgvins alger?

Það sem haft er eftir viðskiptaráðherranum í þessari frétt er naumast annað en það sem áður hefur komið fram. Það er vægt til orða tekið ámælisvert að toppar í íslenskri fjármálastjórnsýslu tali ekki saman í heild ár. Ár þegar miklar blikur eru á lofti. Hvað var Björgvin að hugsa? Hann sem er ráðherra bankamála hafði ekki hugmynd hvað var að gerast og svo virðist sem hann hafi verið kallaður að borðinu til málamynda. Var honum ekki treystandi? Hann verður að svara því.
Ef svo er þá er honum ekki sætt. En hann ákveður að sitja sem fastast og í stað þess að standa upp taka pokann sinn og fara. Vera ekki lengur með í þessum delluleik. Svo kvartar hann. Vá!
Ég ætla að lýsa því yfir að hann er einhver mesti pólitíski aumingi sem sést hefur. Blaðrar og bullar út í eitt en hefur ekki bein í nefi til að gera það sem gera þarf.

Björgvin: Spurningarmerki við Glitnisatburðarás

Davíð, Davíð, "komdu fagnandi", frelsari vor.

Þá liggur hún klár á borðinu, hótunin sem Geir Hilmar hefur óttast mest af öllu.  Davíð opinberar í einhverju dönsku héraðsfréttablaði hótun sína að snúa aftur í pólítík.  Gott og vel, þetta var eins og margan grunaði.  Hæfileikar Davíðs til að vekja á sér athygli og verða miðpunktur umræðunnar eru einstakir.  Ég er alveg viss um að hann gæti átt mjög sterkt ”come back” í pólitíkina og lítið mál fyrir hann að velta Geir úr sessi.  Geir hefur ekki reynst sá leiðtogi sem við þörfnust, langt frá því.  Ákvarðanafælinn,  litlaus, skapstyggur auk þess augljósa að hafa látið undirmann sinn, sitjandi í Svörtuloftum svínbeygja sig.

Að sjálfsögðu hefði átt að vera búið að reka manninn.  Eru engin takmörk fyrir dellumakeríi hans í embætti seðlabankastjóra?  Í hvert einasta sinn sem hann hefur opnað munninn hefur þjóðin skolfið.  Ekki við manninn sjálfan heldur það sem út úr honum rennur.  Það var átakanlegt að horfa og hlusta á lítt dulbúnar hótanir, sjálfsbirging og dylgjur um menn og málefni.  Hræddur maður, úti í horni, sem reynir að verja sig með kjafti og klóm.  

Íslendingar hafa marga góða hæfileika.  Einn af þeim er hæfileikinn til að gleyma.  Annar er að fyrirgefa.  Hvoru tveggja sást vel þegar alþekktur tukthúslimur sem hafði orðið uppvís að þjófnaði, mútum og fjárdrætti, allt frá almenningi, átti magnaða endurkomu inn í pólítikina þar sem hæfileikar kjósenda í gleymsku og fyrirgefningu nutu sín til fulls.

Því er alveg viðbúið að það sama gildi um Davíð.  Hann hefur það þó fram yfir tutkhúsliminn að hafa haft verðskuldaða almannahylli á velmektardögum sínum.  Kostur við að endurkomu hans eru sá helstur að líklega mun hann ekki geta valdið þjóðinni jafn miklu tjóni og í embætti seðlabankastjóra.  

Gallarnir eru augljósir.  Hér er kominn maður sem þarf að hefna.  Og það grimmilega.  Undir grímu brandarakarlsins, gjörningameistarans glittir í vansæla, geðvonda smásál með einræðistilhneigingar.

 

„Þá hyggst ég hætta af sjálfsdáðum með sama hætti og ég gerði þegar ég lét af starfi forsætisráðherra. Verði ég hins vegar þvingaður úr starfi horfir málið allt öðruvísi við. Þá mun ég snúa aftur í stjórnmálin,“

 

Eru þessi orð ekki lýsandi fyrir hrokann, einsýnina og sjálfsbirginginn?

 

Ég bara spyr?

Davíð: „Þá mun ég snúa aftur"

Athyglisvert ársgamalt viðtal við HHG

Einn bankaráðsmanna Seðlabankans heitir Hannes Hólmsteinn Gissurarson.  Hannes þessi hefur gert sig mjög gildandi í þjóðmálaumræðunni og hefur verið einn helsti postuli nýfrjálshyggjunnar hér á landi.  M.a. hefur hann gefið sig út fyrir að vera sérlega vel að sér í efnahags- og fjármálum.  Kannski er hann þess vegna í bankaráðinu með Halldóri Blöndal, Ragnari Arnalds og fleiri fjármálaséníum.

Í ljósi þessa er fróðlegt fyrir umræðu dagins í dag að skoða viðtal frá 13. sept. 2007 (fyrir rúmu ári) þegar seðlabankastjóranum DO varð orðið ljóst að allt stefndi á heljarþröm.  Þá sagði vinur hans, ráðgjafi og bankaráðsmaðurinn Hannes Hólmsteinn Gissurarson þetta.

Skyldulesning! Grein Jóns Steinssonar í Fbl.

Ég vil vekja athygli á stórmerkri greiningu dr. Jóns Steinssonar lektors við Columbia háskólann á spillingu í stjórnkerfi og fyrirtækjum hér á landi.  Skyldulesning öllu áhugafólki um endurreisn hins Nýja-Íslands.  Greinin birtist í Fréttablaðinu í dag.