Fordómar hverra?

Mér hefur alla tíð fundist umræða um hvalveiðar mjög sérstök og þar framborin rök sem standast oft illa nánari skoðun.  Sú staðreynd sem við fáum ekki umbreytt varðandi tíðaranda almennings í hinum siðmenntaða (sic) heimi sem hefur snúist til andstöðu við veiðar hvala og annarra sjávarspendýra.  Hvað  um veldur veit ég ekki.  Þó mætti ætla að borgarbúi nútímans sé komin nokkuð langt frá manninum með byssuna og hnífinn sem veiðir dýr merkurinnar til viðurværis sér og sínum, þar sem allir gleðjast yfir góðum afla að kveldi vel heppnaðs veiðidags.  Stórborgarbúinn  skilur ekki grimmdina sem felst í veiðum og er búinn að skilgreina hvali sem "góð dýr", vitsmunaverur sem ganga manninum næst.  Hann býsnast yfir villmannlegum hvalveiðum mörlandans um um leið og hann sker nautasteikina svo skín í fallegt rautt sárið.   Skyldi hann minnast þess um leið og steikarbitinn strýkur góm og eitt sinn var þetta fallegur kálfur á engi sem börn og fullorðnir dáðust að.  Nei, hvalir eru sko eitthvað meira og nautkálfinum æðra, þ.e.a.s. ef hann gerir sér yfirleitt grein fyrir að hann hafi ekki bara orðið til sisvona í kjötborðinu hjá kjötkaupmanninum á horninu.  Þarna kemur til skipting dýra í æðri dýr og óæðri, góð dýr sem ekki má deyða og borða öndvert vondum dýrum sem öllum er sama um.

Íslendingar hafa gjarnan talið sig til veiðimannasamfélags.  Veiðar, á fiski og hverju því sem gat orðið til lífsviðurværis hafi verið okkur til skamms tíma í blóð borin.  Finnum við til samúðar eða meðaumkunar, þegar skorið er á tálkn lifandi eldislaxins þar sem syndir úr sér blóðið í langdregnum (h)valafullum dauðdaga.  Finnum til samúðar með lambinu sem rekið er af fjalli til slátrunar að hausti, hvölunum sem skotnir voru í hafi í haust.  Nei, ég held að flestum finnist þetta vera hluti af því að vera (veiði)maður og nytja náttúruna á sjálfbæran hátt.

Getur verið að við skiptum dýrum í góð og slæm?  Getur verið að við séum haldin sömu fordómunum og fyllumst tilfinningahita þegar skotveiðimenn hafa ýjað að þeim möguleika að veiða mætti hrossagauk, heiðlóu svo eitthvað sé nefnt.?  Nei.  Það varð hreinlega allt vitlaust og tilfinningaflæði margra varð hamslaust.  Þvílík villimennska.  Veiða lóuna, vorboðann ljúfa.  Alldeilis ekki og engin rök bitu.  Alveg sama þótt bent væri á að þessir fuglar væru vinsæl veiðibráð í nágrannalöndunum og stofnarnir  nægilega stórir til að bera veiðarnar.  Þarna urðu margir berir að fordómum sínum og rétt er að minnast tilfinningaþrunginnar umræðu um rjúpnaveiðar ár hvert.  Blessuð rjúpan hvíta.  Jónas hafði líka ort svo fallega:  Ein er upp til fjalla.....  

Ég spyr:  Er einhver munur á fordómum húsmóðurinnar í Vesturbænum sem leggur á sig  mótmæli í Velvakanda vegna rjúpnaveiða á fjöllum eða fordómum bretans sem fær ógeðshroll við að sjá myndir af hvölum dregnum í lúna hvalveiðistöð í Hvalfirði?   Og hætti kannski við Íslandsferðina næsta sumar!

Spyr sá er ekki veit.... 

Athugasemdir

[Sigvaldi Eggertsson (IP-tala skráð) 24.1.2007 kl. 11:20]

Já, það er náttúrulega stór munur þar á fyrir íslenskt efnahagslíf (ef bretarnir hætta að kaupa af okkur fiskinn) en kannski ekki að öðru leyti.